عود زریاب ترکی مدل یک

توصیف محصول

عود در بین سازهای سیمی زخمه ای از قدیمی ترین نمونه های موجود به شمار می رود و امروزه نیز در موسیقی کشورهای خاورمیانه جایگاه ویژه ای دارد. عود طنین نسبتاً بم و محدوده صوتی گسترده ای دارد و به واسطه امکان اجرای ریزپرده ها، می تواند در نواختن انواع دستگاه ها و موسیقی هایی که از اینگونه فواصل بهره می برد مورد استفاده قرار بگیرد.

ساختمان زیبای ساز عود از کنار هم قرار گرفتن قسمت های مختلفی شکل گرفته است. بخش های اصلی عود شامل کاسه، صفحه و دسته است. با مضراب زدن بر روی سیم های عود، ارتعاش سیم ها از طریق خرک به صفحه و سپس به داخل فضای تهی داخل کاسه طنینی ساز منتقل می شود و سپس صوت تشدید شده از ساز خارج می شود. دسته محل انگشت گذاری نوازنده است که در ساز عود بر روی آن پرده بندی انجام نمی گیرد و نوازنده می بایست با به دست آوردن مهارت، بر موقعیت و ترتیب نت ها تسلط پیدا کند. بالاترین قسمت ساز سرپنجه آن است که گوشی های کوک در این قسمت قرار گرفته اند و با چرخش آنها می توان کوک سیم های عود را به میزان دلخواه تغییر داد. برای نواختن عود از نوع خاصی مضراب استفاده می شود که نسبت به مضراب دیگر سازها بلندتر و شکل آن متفاوت است.