تمام آنچه در مورد ساز سه تار باید بدانید

سه تار ساز خلوت هنرمند با خویشتن است. جثه‌ای کوچک و ظریف از جنس چوب دارد و ناله‌ای که هنگام نواختن آن بر می‌خیزد، ارتباطی ویژه بین نوازنده و ساز بوجود می‌آورد. شاید حجم صدای سه تار به نسبت سازهای دیگر کمتر باشد، اما همین صدای نحیف از لطافت خاصی برخوردار است که باعث شده تا بسیاری از علاقه‌مندان به موسیقی و بویژه موسیقی اصیل ایرانی، به این ساز علاقه نشان داده و به یادگیری و اجرای آن بپردازند. سه تار در دسته سازهای زهی-زخمه‌ای قرار می‌گیرد و گرچه در گروه‌نوازی‌ها نیز کاربرد دارد،‌ اما بیشتر از آن بعنوان سازی که می‌توان در تنهایی و برای دل خود نواخت و لذت برد یاد می‌شود. یار و یاور همیشگی یک عاشق حقیقی، که با آن نجوای درونی دلش را سوار بر نوایی دلنشین به صدا در‌ می‌آورد.

پیشینه ساز سه‌تار ریشه در سازهای باستانی عود و تنبور دارد و در بررسی‌های تاریخی آن را هم‌خانواده سازهایی مانند دوتار و تنبور می‌دانند، اما سه‌تار امروزی از نظر ساختار، پرده‌بندی و شیوه نوازندگی شباهت زیادی به تار دارد. در برخی نگاره ها و آثار سفالی کشف شده در شهر باستانی شوش، نشانه‌هایی از سازی مشابه سه‌تار دیده شده است که قدمتی چهار هزار ساله را بیان می‌کند (حدود دو هزار سال قبل از میلاد مسیح)، اما قدیمی‌ترین نمونه‌های باقی‌مانده از این ساز ایرانی متعلق به قرن یازدهم هجری‌ (حدود چهارصد سال قبل) است. سه‌تار را یک ساز ملی، و نه قومی، می‌دانند، چرا که به فرهنگ عمومی ایرانی تعلق دارد. گفته می‌شود که در قدیم، سه‌تار بیشتر در میان طبقه اعیان و اشراف و شاهان و شاهزادگان خواهان داشته، اما میزرا عبدالله فراهانی (از اساتید برجسته موسیقی ایرانی در دوره قاجار) با شروع آموزش این ساز در کلاس درس، به تدریج آن را به سازی متداول برای همگان تبدیل کرد.

یقیناً مانند هر ساز دیگری، شکل و ساختار فعلی سه‌تار حاصل تغییراتی است که در راستای بهینه‌سازی این ساز توسط موسیقیدانان و متخصصین در دوره‌های پیشین بر آن اعمال شده است. شاید این سوال برایتان پیش آمده باشد که چرا “سه‌تار” چهار سیم دارد؟ یکی از مهم‌ترین تغییراتی که در سه‌تار بوجود آمده است، اضافه شدن همین سیم چهارم است که منابع متعدد به نقل از روایت شفاهی ابوالحسن صبا، درویشی به نام مشتاق علیشاه کرمانی را بعنوان فردی می‌شناسند که برای اولین بار این سیم را به ساختمان سه‌تار افزود. از همین رو، نوازندگان سه‌تار این سیم را “سیم مشتاق” نامیده‌اند. اضافه شدن سیم مشتاق به سه‌تار، باعث گسترش قابلیت‌های نوازندگی بر روی این ساز شد (محدوده صوتی فعلی سه‌تار حدود سه اکتاو است) و به ترویج آن کمک کرد. البته باید توجه داشت که این سیم از نظر زمانی “چهارمین” سیم اضافه شده به ساز است، اما از نظر ترتیب قرارگیری سیم‌ها (که شمارش آن از پایین به بالاست) سومین سیم است.

بزرگان بسیاری با سبک و سیاق منحصربفرد خود در نوازندگی سه‌تار، باعث اعتلای این ساز اصیل ایرانی در عرصه ملی و بین‌المللی شده‌اند، که از برجسته‌ترین این نوازندگان می‌توان به شرح زیر نام برد:

نوازندگان پیشین که در طی دوره های مختلف، سه‌تار را خوش نواخته‌اند: میرزا عبدالله فراهانی، غلامحسین درویش (درویش خان)، ابوالحسن صبا، نورعلی برومند، نصرت ابراهیمی، یوسف فروتن، ارسلان درگاهی، احمد عبادی، جلال ذوالفنون، پرویز مشکاتیان، داریوش صفوت، محمدرضا لطفی.

نوازندگان چیره‌دست معاصر: حسین علیزاده، داریوش پیرکانیان، داریوش طلایی، مجید درخشانی، کیوان ساکت، کیهان کلهر، حمید متبسم، بهداد بابایی، مسعود شعاری، …